SPOTKANIA SŁUŻBY LITURGICZNEJw parafii św. Michała Archanioła
w Bystrzycy KłodzkiejMamy nowych lektorów, których w sobotę 7 maja 2022 r. wyświęcił Bp. Marek Mendyk.
Ceremoniarze i Lektorzy – środa o godz. 18.50
Ministranci – środa o godz. 18.50
Kandydaci na Ministrantów – środa o godz. 18.50
Króluj nam Chryste!
Zawsze i wszędzie!
Panie Jezu Chryste, Ty wezwałeś mnie,
abym szedł za Tobą drogą do Ojca.
Chcę iść za Tobą, chcę żyć dla Ciebie.
Naucz mnie patrzeć na Twój przykład.
Napełnij mnie Twoim życiem.
Przełam we mnie to, co się Tobie opiera.
Ty jesteś moim Bogiem i Panem,
przez Ciebie wołam do mego Ojca w niebie.
PRZYRZECZENIA MINISTRANTA
Ja, (twoje imię i nazwisko) służbę ministrancką uważam za moje powołanie i zaszczyt. Przyrzekam więc memu Panu i Bogu służyć przy Jego ołtarzu z wiarą i radością. Obowiązki ministranta będę wypełniał sumiennie. Będę się modlił za moich księży i okazywał im szacunek. Będę czcił, miłował i modlił się za moich rodziców, wychowawców i nauczycieli. Będę pilnym uczniem i dobrym kolegą. Będę z innymi mówił o Chrystusie, aby więcej mu uwierzyli i bardziej Go pokochali. Wyrzekam się do 18 roku życia alkoholu i palenia papierosów. Będę miłował moją Ojczyznę i wszystko, co Ją stanowi. Na świadków tego przyrzeczenia biorę moich kapłanów, rodziców, kolegów i wszystkich tu obecnych. Tak mi dopomóż Bóg. Amen
HYMN MINISTRANCKI
Króluj nam Chryste, zawsze i wszędzie
to nasze rycerskie hasło.
Ono nas zawsze prowadzić będzie
i świecić jak słońce jasno.
Naprzód przebojem młodzi rycerze
Do walki z grzechem swej duszy
Wodzem nam Jezus w Hostii ukryty
Z nim w bój nasz zastęp wyruszy.
Pójdziemy naprzód, naprzód radośnie
Podnosząc w górę swe czoła.
Przed nami życie rozkwita w wiośnie
Odważnie, bo Jezus woła.
ZASADY MINISTRANCKIE
1. Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki
2. Ministrant służy Chrystusowi w ludziach
3. Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem
4. Ministrant rozwija w sobie życie Boże
5. Ministrant poznaje liturgię i żyje nią
6. Ministrant wznosi wszędzie prawdziwą radość
7. Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie
8. Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa
9. Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej
10. Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą
MODLITWA PRZED SŁUŻENIEM
Oto za chwilę przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją. Do świętej przystępuję służby. Chcę ją dobrze pełnić. Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia, by myśli moje były przy tobie, by oczy moje były zwrócone na ołtarz, a serce moje oddane tylko tobie. Amen
MODLITWA PO SŁUŻENIU
Boże, którego dobroć powołała mnie do Twej służby, spraw, bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach, przez dzień dzisiejszy i całe me życie, szedł tylko drogą zbawienia. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen
Wszystko to, co jest niezbędne do sprawowania Eucharystii i nie tylko
Kielich i Patena – pierwsze naczynie przeznaczone jest na wino eucharystyczne w liturgii, wykonane z trwałego, szlachetnego materiału, nie przepuszczającego płynu. Czara kielicha od wewnątrz jest pozłacana. Przed oddaniem kielicha do użytku liturgicznego zostaje on poświęcony: po modlitwie wiernych celebrans stawia go na ołtarzu i wypowiada modlitwę błogosławieństwa, po czym dopiero następuje przygotowanie darów. Kielich wraz z pateną należą do najgodniejszych naczyń liturgicznych, w nich bowiem spoczywają postacie eucharystyczne. Warto zaznaczyć, iż przez pierwsze tysiąclecie chrześcijaństwa Komunii Świętej udzielano wszystkim pod obiema postaciami, dlatego naczynia te wtedy były znacznie większe niż dzisiaj. Kielich zaopatrzony był w dwa uchwyty dla podtrzymywania go, zwykle przez diakona. Zanikanie Komunii Świętej pod obiema postaciami powodowało zmniejszanie się kielicha i pateny, do dzisiejszych rozmiarów.
Kielich i patena – to naczynia, które przypominają Wieczernik, gdzie „Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał go i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest moje ciało. Następnie wziął kielich, dzięki czynił, i dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy; bo to jest moja krew, Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów” (Mt 26,26-28; Mk 14,22-25; Łk 22,15-20;1 Kor 11,23-25). Wynosząc kielich ze stolika na ołtarz chwytamy go lewą ręką, natomiast prawą przytrzymujemy lekko z góry palkę, aby nie spadła. Welon zdejmujemy z kielicha przy stoliku. Kielich wynosimy na ołtarz dopiero po zakończeniu modlitwy wiernych.
**********Ampułki – to dwa naczynia wykonane ze szkła lub innego materiału, zawierające wino i wodę, którymi zostanie napełniony kielich. Ampułki stawia się na szklanej lub metalowej tacy, która również może służyć do obmywania rąk. Ampułka z wodą służy również podczas puryfikacji po Komunii. Wino i wodę podajemy w następujący sposób: prawą ręką bierzemy ampułkę z winem {otwartą!), lewą ręką ampułkę z wodą i podchodzimy do ołtarza. Najpierw podajemy księdzu wino oraz przekładamy ampułkę z wodą do prawej ręki. Następnie lewą ręką odbieramy ampułkę z winem a prawą podajemy wodę. Po odebraniu wody czynimy lekki skłon głową i wracamy na swoje miejsce. Przy odchodzeniu od ołtarza uważam aby zwrot był dokonany we właściwym kierunku. Do puryfikacji podajemy ampułkę z winem i wodą. Podobnie jak podczas przygotowania darów ampułkę z winem bierzemy do prawej, a ampułkę z wodą do lewej ręki i podchodzimy do ołtarza. Gdy ksiądz wyciągnie kielich w naszą stronę wlewamy najpierw, wino, następnie ampułkę z winem zawieszamy na małym palcu lewej ręki, a do prawej bierzemy wodę i wlewamy w podobny sposób jak wino. Czynimy to powoli aż do momentu, w którym ksiądz da znak – lekko, podnosząc kielich. Potem, skłoniwszy głowę wracamy na swoje miejsce i stawiamy ampułki na stoliku. Uwaga: Gdy w ampułce nie ma wina, podajemy tylko ampułkę z wodą.
**********Patena Komunijna – Trzyma ją ministrant podczas komunii. Chroni ona przed upadkiem na ziemię Ciała Pańskiego i jego fragmentów – partykuł .
**********Puszka(CYBORIUM) – jest to naczynie do przechowywania Eucharystii w postaci chleba. W historii puszka miała różne rozmiary i różne kształty. W okresie baroku przybrała kształt zamykanego pucharu. W tej formie używana jest do dnia dzisiejszego. Na puszkę nakłada się sukienkę potocznie zwaną welonem, jako znak czci dla Najświętszego Sakramentu.
**********Vasculum – jest to stojące na ogół blisko tabernakulum wypełnione wodą naczynie, w którym kapłan dokonuje tzw. ablucji palców po zakończeniu rozdzielania Komunii Świętej.
**********Monstrancja – naczynie liturgiczne służące do wystawiania Najświętszego Sakramentu w celu adorowania Go i noszenia w procesji. Pojawiła się ona w XVI wieku w związku z rozwojem kultu eucharystycznego. Początkowo była mała i drewniana. Od baroku przyjęła większe rozmiary, ozdoby i jest wykonywana
z materiałów szlachetnych.
**********Kustodia – mała puszka służąca do przechowywania hostii, która przeznaczona jest do publicznych adoracji.
**********MELCHIZEDEK (LUNA) – Naczynie, które utrzymuje Hostię w kustodii, wyciąga się je, gdy wystawia się Najświętszy Sakrament w monstrancji.
**********LAVABO – Jest to nazwa czynności jaką wykonuje kapłan, nazwa przedmiotów służących do wykonania tej czynności nosi nazwę LAWATERZ. Jest to dzbanek (lub większa ampułka), misa (lub tacka), która służy do obmycia rąk kapłana w czasie Mszy Świętej. Do lavabo, zwłaszcza podczas bardziej uroczystych celebracji, można używać specjalnych naczyń. Gdy liturgii przewodniczy biskup, wtedy do lavabo używa się dzbanka i miednicy. Do obmycia rąk celebransowi niezbędnych jest zazwyczaj dwóch ministrantów. Jeden bierze ze stolika lawaterz z wodą oraz tackę, drugi ręczniczek. Podchodzą razem do ołtarza. Gdy ksiądz wyciągnie ręce, ministrant pierwszy trzymając lawaterz (dzbanuszek) w prawej, a tackę pod spodem w lewej ręce obmywa je wodą. Ministrant drugi podaje rozwinięty ręczniczek. Po obmyciu rąk czynią lekki skłon głową i odchodzą
**********TRYBULARZ (KADZIELNICA) – naczynie umocowane na łańcuszku z zamykającą przykrywką, do którego na rozżarzone węgle sypie się ziarenka kadzidła, czyli żywicy i wonnych ziół. Okadzenie wyraża naszą cześć i hołd dla Boga.
**********NAWIKULUM – naczynie z łyżeczką, w którym przechowuje się kadzidło.
**********KOCIOŁEK Z WODĄ I KROPIDŁO – Kociołek to naczynie liturgiczne, w którym znajduje się woda święcona przeznaczona do pokropienia wiernych podczas Eucharystii, a także do święcenia określonych przedmiotów. Początkowo wody święconej używano do skraplania mieszkań, dla odpędzenia złych mocy. Dopiero w VIII w. wprowadzono aspersję niedzielną jako przypomnienie chrztu, jego skutków i zobowiązań. Pierwotnie poświęcano wodę w mieszkaniach wierzących, a od VI w. w kościołach. Natomiast kropidło stanowi przedmiot, przy pomocy którego kapłan kropi wiernych wodą święconą
**********NACZYNIA NA OLEJ ŚWIĘTY – naczynie w którym przechowuje się olej święty do udzielania sakramentów takich jak chrzest, bierzmowanie czy namaszczenie chorych.
**********NACZYNIA CHRZCIELNE – są to naczynia liturgiczne wykorzystywane przy udzielaniu sakramentu chrztu. Służą one do polania głowy dziecka wodą święconą.
**********BURSA – jest to sztywna torebka do zawieszenia na szyi, na patenę z Komunią chorych.
BIELIZNA LITURGICZNA:KORPORAŁ – kawałek lnianego płótna, o wymiarach zbliżonych do 50 cm x 50 cm, na którym stoi kielich i patena z hostią podczas liturgii Eucharystycznej oraz Najświętszy Sakrament, gdy jest przechowywany i wystawiany.
**********PURYFIKATERZ – ręcznik o długości ok. 35 cm i szerokości 21 cm do osuszania kielicha, oczyszczania pateny na hostię i obcierania brzegu kielicha przy Komunii pod postacią wina. Przynosi się go na ołtarz razem z kielichem na przygotowanie darów.
**********PALKA – to kwadratowe podwójne płótno lniane zwykle o wymiarach 17 x 17 cm usztywnione przez włożenie kartonu pomiędzy podwójne płótno. Służy do nakrywania kielicha mszalnego.
**********WELON – jest to tkanina koloru białego lub koloru ornatu, którą nakryty jest kielich do momentu przygotowania darów ofiarnych. Ponownie kielich nakrywa się tym welonem po Komunii Świętej.
**********RĘCZNICZEK – jest to zbliżony formą i wielkością do puryfikaterza kawałek materiału, którym wyciera się ręce kapłana po lavabo czyli obmyciu, które następuje po obrzędzie przygotowania darów.
Kolory szat liturgicznych i ich znaczenieCzerwony – kolor krwi, ognia, miłości, kolor królewski. Używany jest w Niedzielę Palmową, w Wielki Piątek, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, a także w święta ku czci świętych męczenników.
Biały – kolor radości. Używany jest w Boże Narodzenie i w okresie Bożego Narodzenia oraz w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego i w Okresie Wielkanocnym, a także w święta ku czci Chrystusa i w święta ku czci świętych (nie męczenników).
Fioletowy – ten kolor jest znakiem pokuty i żałoby. Używany jest w okresie Adwentu, w okresie Wielkiego Postu, a także podczas Mszy św. pogrzebowych.
Zielony – kolor nadziei. Używany jest w niedziele zwykłe i dni powszednie okresu zwykłego.
Różowy – kolor radości wśród pokuty. Używany jest w III Niedzielę Adwentu i IV Niedziela Wielkiego Postu.
Czarny – kolor smutku, żałoby. Dziś już rzadko używany podczas Mszy św. Pogrzebowych (używany rzadko, częściej używa się, podczas Mszy św. Pogrzebowych szal koloru fioletowego).
Służba Liturgiczna Ołtarza: lektorzy, ministranci, kandydaci na ministrantów.
